WHO IS NITHYA BRAHMACHARY? WHO IS NITHYA UPAVASI? KRISHNA EXPLAINS

Krishna - Nitya Brahmachari
Retold by P. R. Ramachander

One day Lord Krishna was playing with his queen Rukmani in the banks of Yamuna. Suddenly the Lord told her, "Rukmani, on the other shore of Yamauna, sage Durwasa has come and he is very hungry. Please prepare good food and take it to the sage”.

Rukmani immediately prepared a sumptuous food and packed it and came back to the shores of Yamuna. Then she told her lord, “Lord, The Yamuna is in floods and there is no boat or boatman in sight. How can poor me, cross this mighty river?”

Lord Krishna replied, “Dear Rukmani, that should not be any problem. Approach the river and tell the river that the Nitya Brahmachari (perennial bachelor) has asked her to give way to you. She will surely give you way”.

Rukmani was surprised and asked her Lord, “Lord, who is this Nitya Brahmachari and why am I not able to see him?”

The Lord replied, "Of course, Rukmani, it is myself”.

Rukmani was surprised. She could not understand how her husband who has seven other wives could call himself, Nitya Brahmachari. Anyway she decided to obey him. She went near Yamuna and told the river, “River Yamuna, my husband, the Nitya Brahmachari has asked you to give way to me, so that I can reach the other shore”.

The river immediately obliged. Rukmani crossed the Yamuna, met sage Durwasa, saluted him and served him the sumptuous food that she has brought with her. The Sage liked the food and became very happy and blessed her.
Then Rukmani told him, “Sir, I am very gratified by the blessing of the sage like you. Now I have to cross back the river Yamuna and join my husband. Can you please help me do it?”

Sage Durwasa replied, “Of course Rukmani, that is my pleasure and duty. Go to the river Yamuna and tell her that the Nitya Upavasi (He who never takes food) has asked her to give way to you. She will help you”.

Rukmani was taken aback. She thought how this sage who has just had a sumptuous feast can call himself Nitya Upavasi. She did not bother to ask him, because he was well known for his short temper. She went near the river and told her, “River Yamuna, now I have to cross you and reach the other shore. The Nitya Upavasi has asked you to give way to me”.

The river obliged and Rukmani crossed the river and joined her husband. Her face showed that she was terribly confused. She approached her lord and told him, “Lord, as per your direction I served good food and crossed back the river. I told her to give way as per the wishes of Nitya Upavasi. Strangely she did it”.

Lord Krishna laughingly replied, “I know Rukmani that you are terribly confused to see me calling myself as Nitya Brahmachari and the sage calling himself as Nitya Upavasi. We both were telling only the truth. This is because we both are realized souls and do not attach ourselves to this ethereal body of ours. We both know that we are really the souls within this body. That soul does not marry and does not take food and that is how I (my soul) am a Brahmachari and Sage Durwasa (his soul) is an Upavasi. Once you understand this simple truth, you can lead a very contended and happy life”.

http://www.celextel.org/storiesandanecdotes/krishnanityabrahmachari.html

(நான் ஒரு கதையை ஒரு பதிவிலே படித்தேன்.  மிக்க நன்றியுடன் நான் படித்த பதிவின் முகவரியைக் கொடுத்துள்ளேன்.  முடிந்தால் அனைவரும் படித்துப் பயன் பெறவும்.மிக அருமையான பதிவு.  வடமொழி தெரிந்த ஒரு வல்லுநர் கொடுத்த பதிவு.  நான் அதை மிகவும் இரசித்தேன்.  அதை மொழிமாற்றம் செய்து கொடுத்துள்ளேன்.  வால்மீகியி-ருந்து கம்பன் மாறுவது போல் வியாசரிடமிருந்து வில்-புத்தூர் மாறுவது போல் இயற்கையாக - இடத்திற்கு ஏற்ப இருப்பது தான் நல்ல மொழிமாற்றமாக இருக்க முடியும்.  இவர்கள் நால்வருமே எனக்கு மானசீக குருக்கள் தான்.  நான் தமிழில் பதிவினைத் தருவதால் சில மாற்றங்களோடு தந்துள்ளேன்.  படித்து இரக்கத் தான்.  எனவே கற்பனை இருந்தால் நல்லது என்ற எண்ணத்தோடு நடைமாற்றம் செய்யப்பட்டுள்ளது.  பொறுத்தாற்றிக் கொள்ளவும்.)

ஒரு நாள் கண்ணனும் ருக்மணியும் யமுனை நதிக்கரையில் உல்லாசமாக அமர்ந்து உரையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள்.  அப்போது யமுனையின் மறுகரையில் சினம் கொள்வதில் பெயர்பெற்ற முனிவர் துர்வாசர் பசியுடன் வந்து கொண்டிருந்தார்.  தமிழில் முனிதல் என்றால் கோபப்படுதல் என்று பொருள் கூட உண்டு.  ஒரு வேளை முனிவதால் இவர் முனிவரோ?  கண்ணனுக்குத் தான் வெளிச்சம். மாயக் கண்ணனுக்குத் தெரிந்து விட்டது துர்வாசர் பசியுடன் இருப்பது. 

உடனே ருக்மணியிடம் "பசியுடன் வரும் துர்வாசருக்கு அருமையான உணவு படைக்க வேண்டும்.  துரிதமாக அறுசுவை உணவை கொண்டு வா''  என்றார்.  கணவனின் சொல்லைத் தட்டாத ருக்மணி உடன் அரண்மனை சென்று அறுசுவை உணவைக் கொண்டு வந்தாள்.  ருக்மணி கண்ணனிடம்,"கண்ணாளா - யமுனையில் வெள்ளம் பெருகி ஓடுகிறது.  முனிவரே எதிர்கரையில்.  அதுவும் பசியுடன் உள்ளார் என்று கூறுகிறீர்கள்.  அருகில் படகோ படகோட்டியோ கூட காணவில்லை. எப்படி உணவை அவரிடம் சேர்ப்பது?'' என்று கேட்டாள். 

கண்ணன் உடனே ருக்மணியிடம், "இதில் ஒன்றும் கட்டமில்லை ருக்மணி. யமுனை நதிக்கரையில் நின்று நதியிடம் "நித்தியபிரம்மச்சாரி வழிவிடச் சொன்னான்' என்று கூறிப்பார்.  நதி வழிவிடும் என்றார்.  ருக்மணிக்கோ வியப்பு.  "இங்கே பிரம்மச்சாரி எங்கே உள்ளார்?   யாரும் இங்கே பிரம்மச்சாரி இல்லையே?  நீங்கள் தான் உள்ளீர்கள்.  நீரோ என்னுடைய கணவர்.  அதனால் நீங்கள் பிரம்மச்சாரியாக இருக்க முடியாது. யமுனையிடம் போய் பொய்யுரைக்க முடியுமா?'' என்றாள். இருப்பினும் கணவனின் வார்த்தைக்கு மறுவார்த்தை கிடையாது அந்த காலத்தில்.  எனவே நேரே யமுனை நதிக்கரைக்குப் போனாள். "யமுனாதேவியே - என் கணவர் கண்ணன் என்னும் பிரம்மச்சாரி வழிவிடச் சொன்னார்.  நான் மறுகரைக்குப் போகவேண்டும். வழிவிடு'' என்றாள்.  உடனே யமுனாநதி வழிவிட்டது.  ருக்மணியும் மறுகரைக்குப் போய் துர்வாச முனிவரை வழிபட்டு - வரவேற்று பசியாற்ற உணவு கொண்டு வந்துள்ளதாகக் கூறினாள்.  அவரும் யமுனை நதியில் குளித்து இறைவனைத் துதித்து உணவை உண்டு மகிழ்ந்தார்.  ருக்மணியை வாழ்த்தினார் .

ருக்மணி அவரை மீண்டும் வணங்கி, "முனிவரே - யமுனையில் வெள்ளம் போய்க் கொண்டு உள்ளது.  நான் மறுகரைக்குப் போக வேண்டும்.  நீங்கள் தான் இந்த நதியைக் கடந்து மறுகரைக்குச் செல்ல வழி கூறவேண்டும். அங்கு சென்று காத்துக்கொண்டிருக்கும் என் மன்னவன் கண்ணனைக் காணவேண்டும்.'' என்றாள்.

"அது ஒன்றும் பெரிய விடயமல்லவே - எனக்கு உணவு வழங்கிய உனக்கு அந்த உதவியை நான் செய்தே ஆகவேண்டும்.  யமுனை நதியிடம் சென்று "நித்ய உபவாசி (தினமும் உண்ணாதவன்) வழிவிடும்படி கூறினான்'' என்று கூறினால் யமுனா வழிவிடுவாள் என்றார் துர்வாசர்.  ருக்மணிக்கு மீண்டும் தலை சுற்றியது.  அறுசுவை உணவை வயிறு புடைக்க உண்டு நித்திய உபவாசி என்று தன்னை நினைத்துக் கொண்டு கூறுகிறாரே - தற்போதைக்கு இக்கரையில் இவரை விட்டால் வேறு யாரும் இல்லையே.  சரி முனிவர் கூறியதையே கூறிப்பார்ப்போம் என்று முடிவெடுத்தாள்.  அவ்வாறே நதிக்கரையில் நின்று "நித்திய உபவாசி வழிவிடச் சொல்கிறார்.  வழிவிடு'' என்று சொன்னாள்.  நதி வழிவிட்டது.

மறுகரைக்குச் சென்று கண்ணனனைப் பார்த்து,"கண்ணாளா நீங்கள் தான் மாயக் கண்ணன்.  பிரம்மச்சாரி என்று சொல்லச் சொன்னீர்கள் -  அந்த முனிவரோ அறுசுவை உணவை உண்டபின் தன்னை நித்ய உபவாசி என்று தன்னைக் கூறிக் கொள்கிறார்.  இருவரும் கூறுவது உண்மையல்ல என்பது திண்ணம்.  ஆனால் யமுனா நதியோ இதை நம்பி வழிவிடுகிறது.  எனக்கு ஒரே குழப்பமாக உள்ளது.  தயவு செய்து எனக்கு விளக்க வேண்டும்'' என்றாள்.

கண்ணன் என்றும் மாறாத புன்னகையுடன் கூறினார். "நீ குழம்பி விடுவாய் - உனக்கு ஒன்றும் புரியாது என்பது எனக்குத் தெரியும் ருக்மணி.  நான் நித்ய பிரம்மச்சாரி என்பதும் அவர் நித்ய உபவாசி என்பதும் முக்காலமும் உண்மையே.  நாங்கள் இருவரும் உண்மையையே உரைத்தோம். ஏனெனில் நாங்கள் இருவரும் ஆன்மாவையே உண்மை என்று கருதுகிறோம்.  இந்த அற்ப உடலை உண்மையல்ல என்று கருதுகிறோம்.  இந்த உடலுக்குள் இருக்கும் ஆன்மா திருமணம் செய்து கொள்வதில்லை.  உறவுகளில் ஈடுபடுவதில்லை.  எல்லாம் இந்த பாழாய்ப்போன உடல் தான் செய்கிறது.  அதே போல் அவருடைய ஆன்மா உண்ணுவதில்லை.  அவரும் அவருடைய ஆன்மைவைத் தான் - தான் என்று - கருதுகிறார்.  இது மிக எளிதான விடயம்.  புரிந்து கொள்வதில் தான் உள்ளது நமது உண்மையான வாழ்க்கை.  இந்த உடலை நான் என்று நினைத்தால் எல்லோரும் தவறாகப் புரிந்து கொள்கிறார்கள் என்று தான் பொருள்.  இந்த பிறவியை பாழடிக்கிறார்கள் என்று பொருள்.  என்றும் மாறாதது ஆன்மா மட்டுமே.  அதற்கு இளமையில்லை - முதுமையில்லை.  நோய் இல்லை - உணவில்லை.  இன்பம் என்று கருதி நாம் செய்யும் தவறுகள் எல்லாம் இந்த பொய்யான உடலை நம்பித் தான்.  அழியக் கூடிய இது மெய் அல்ல.  பொய். புரிந்து கொள்.  யாருக்கும் தெரியாமல் நாம் தவறு செய்கிறோம் என்று கருதினால் உன் ஆன்மா சிரிக்கும்.  அது என்றும் உன்னைக் கவனித்துக் கொண்டே உள்ளது.  நல்லது செய்தாலும் மீண்டும் பிறவி உண்டு.  கெட்ட செயல் செய்தாலும் அதற்காக ஒரு பிறவி உண்டு.  பிறவியின் தரம் தான் மாறும். புரிகிறதா? எனவே பற்றற்று வாழ வேண்டும்.  பலன் எதிர்பார்த்து வாழக்கூடாது.  பற்றில்லாமல் எந்த செயலையும் நாம் செய்தால் அந்த பலன் நமக்கு கிடையாது. உடலுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்தால் மீண்டும் பிறவி உண்டு.'' என்றார் கண்ணன்.

        ஒன்றுமே புரியவில்லை இந்த உலகத்திலே என்று பாடிக்கொண்டே சென்று விட்டாள் ருக்மணிதேவி.